«
Το Ανώτατο Δημοσιονομικό Δικαστήριο δικαίωσε εφοριακό στον οποίο δεν χορηγήθηκε σύνταξη καθώς είχε καταδικαστεί για δωροδοκία.
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η μη χορήγηση σύνταξης είναι αντίθετη στην συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και πλήττει το δικαίωμα ανάπτυξης της προσωπικότητας ενώ συνιστά υπερβολικά επαχθή κύρωση και δυσανάλογη και δεν τελεί σε δίκαιη σχέση ισορροπίας προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημόσιας ωφέλειας.
Παράλληλα, υπογραμμίζει ότι η οριστική απώλεια της σύνταξης και όχι μόνο ποσοστού της, «ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι μέρος της σύνταξης αντιστοιχεί σε καταβληθείσες από τον υπάλληλο εισφορές», καθώς και της απώλεια όλων των παροχών κοινωνικής ασφάλισης, περιλαμβανομένων και των παροχών ασφαλίσεως, λόγω ασθενείας, «συνιστά μέτρο ιδιαίτερα επαθχές για τον εξελθόντα από την ενεργό υπηρεσία δημόσιο υπάλληλο που τον ακολουθεί μέχρι το πέρας του βίου του, στερώντας από αυτόν τα στοιχειώδη μέσα για την αντιμετώπιση των βιοτικών του αναγκών, σε μία ηλικία κατά την οποία η δυνατότητα αναπλήρωσης της σύνταξης του μέσω άλλων πόρων είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιή, αν όχι ανύπαρκτη».
Τέλος όπως επισημαίνεται στην απόφαση η ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά του υπαλλήλου, ανεξάρτητα αν είναι πλημμεληματικού ή κακουργηματικού χαρακτήρα, «δεν τελεί σε άμεση σχέση με το συνταξιοδοτικό καθεστώς» έτσι ώστε να μπορεί να καταστεί κριτήριο για την απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αλλά σχετίζεται άμεσα με την υπηρεσιακή του κατάσταση δυναμένη να οδηγήσει στην απόλυση του υπαλλήλου
Το Δικαστήριο έκρινε ότι η μη χορήγηση σύνταξης είναι αντίθετη στην συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και πλήττει το δικαίωμα ανάπτυξης της προσωπικότητας ενώ συνιστά υπερβολικά επαχθή κύρωση και δυσανάλογη και δεν τελεί σε δίκαιη σχέση ισορροπίας προς τον επιδιωκόμενο σκοπό δημόσιας ωφέλειας.
Παράλληλα, υπογραμμίζει ότι η οριστική απώλεια της σύνταξης και όχι μόνο ποσοστού της, «ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι μέρος της σύνταξης αντιστοιχεί σε καταβληθείσες από τον υπάλληλο εισφορές», καθώς και της απώλεια όλων των παροχών κοινωνικής ασφάλισης, περιλαμβανομένων και των παροχών ασφαλίσεως, λόγω ασθενείας, «συνιστά μέτρο ιδιαίτερα επαθχές για τον εξελθόντα από την ενεργό υπηρεσία δημόσιο υπάλληλο που τον ακολουθεί μέχρι το πέρας του βίου του, στερώντας από αυτόν τα στοιχειώδη μέσα για την αντιμετώπιση των βιοτικών του αναγκών, σε μία ηλικία κατά την οποία η δυνατότητα αναπλήρωσης της σύνταξης του μέσω άλλων πόρων είναι σε μεγάλο βαθμό αβέβαιή, αν όχι ανύπαρκτη».
Τέλος όπως επισημαίνεται στην απόφαση η ποινικά κολάσιμη συμπεριφορά του υπαλλήλου, ανεξάρτητα αν είναι πλημμεληματικού ή κακουργηματικού χαρακτήρα, «δεν τελεί σε άμεση σχέση με το συνταξιοδοτικό καθεστώς» έτσι ώστε να μπορεί να καταστεί κριτήριο για την απώλεια του συνταξιοδοτικού δικαιώματος, αλλά σχετίζεται άμεσα με την υπηρεσιακή του κατάσταση δυναμένη να οδηγήσει στην απόλυση του υπαλλήλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου